Grombelardzka legenda jest dziełem dwutomowym w zamyśle autora, czyli moim – do zbioru pt. Serce Gór dopisałem kiedyś powieść Wstęgi Aleru. To są dwie książki; połączyłem je wspólnym tytułem, bo tworzą swoisty mini-cykl w cyklu. Fabryka Słów próbowała scalić to dzieło na siłę, wbrew moim sugestiom. Miała powstać absurdalna, nienadająca się do lektury cegła, znacznie grubsza od Króla Bezmiarów (proporcje jak 10:7).

Gdy zobaczyłem dopychany kolanem projekt składu tej książki, która nijak nie chciała wleźć w okładkę, po prostu trafił mnie szlag. Dla fanaberii grupki malkontentów, wiecznie zrzędzących na fejsie „a dlaczego Fabryka znowu dzieli?”, czytelnicy mieli dostać bubel – powieść popularną, z powodów technicznych niedającą się czytać w pociągu ani podczas nudnego wykładu, która się nie zmieści do żadnej kieszeni, ani w ogóle do niczego, co jest mniejsze od plecaczka rowerzysty. Książka stacjonarna, do użycia wyłącznie w domu.

Jestem wdzięczny Wydawcy, że rozważył sprawę ponownie i umiał się wycofać z niefortunnego pomysłu. Szacunek. Zaimponował mi, bo teraz zwali się na wydawnictwo potok… A to nie jest żadne „dzielenie książki na siłę”. Owszem; to było sklejanie na siłę dwóch uczciwych woluminów (600 i 400 str.) w jakąś chorobliwą, zwyrodniałą całość, wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi. Powód? – usatysfakcjonowanie kilku oderwanych od rzeczywistości gęgaczy, którzy najchętniej kupiliby cały cykl (7 tys. str.) w jednym tomie. Bo taniej.

Grombelardzka legenda w postaci jednotomowej została wydana dwa razy: 1) jako klasyczny paperback wydrukowany drobną czcionką, którego grzbiet łamał się po pierwszym czytaniu; 2) w twardej oprawie w edycji kolekcjonerskiej do postawienia na półce. Jedyne dotąd wydanie dwutomowe zebrało same pochwały: wygodne, przyjazne w lekturze.